Een aangenaam verblijf in
Zonnig, Klassiek Spanje: Een reisverslag
Geïllustreerd reisverslag over Spanje en Andalusië. Met een uitstapje naar Portugal
Spanje is als een kleurrijke ansichtkaart die tot leven komt. De zon schijnt er bijna altijd, de tapas zijn verslavend lekker en de gezellige sfeer op de levendige pleinen maken het tot een ideale bestemming om volop te genieten. Tekening van een pleintje in Córdoba, 2024
In 2022 en 2024 maakten wij twee busreizen door ‘Spanje & Portugal’ en ‘Klassiek Spanje & Andalusië’. De Spaanse steden die we bezochten zoals Santiago de Compostela, Burgos, Salamanca, Segovia, Madrid, Toledo, Sevilla, Córdoba, Ronda, en Granada (Alhambra), zijn meer dan alleen plekken op een kaart. Ze getuigen van een tijd waarin culturen elkaar ontmoetten, soms vreedzaam, vaker vijandig. En dan is er Portugal, met Porto, Lissabon en Coimbra. Steden waar, net als in Spanje, de Moorse invloeden nog altijd zichtbaar zijn in de architectuur en het straatbeeld.
Op deze pagina lees je meer over onze reiservaringen, geïllustreerd met tekeningen van mijn hand (en enkele foto’s). Er komen nog nieuwe tekeningen bij, want elke stad roept weer nieuwe beelden op. Terugkomen loont de moeite.
Rijke maar turbulente geschiedenis
Wat mij vooral treft in klassiek Spanje zijn de schilderachtige landschappen, smalle straatjes en imposante historische bouwwerken. Deze tijdloze schoonheid is het resultaat van een rijke maar turbulente geschiedenis, waarin culturen en tradities elkaar hebben ontmoet, beïnvloed maar ook bestreden. Van de schitterende Moorse paleizen tot gotische kathedralen, elke steen vertelt een verhaal van verovering en wederopbouw.
Misschien is het juist dat contrast dat mij zo aanspreekt. Waar het Nederlandse landschap vlak en ordelijk is, met eindeloze weilanden, strakke waterwegen en de geur van regen, biedt Spanje ruige bergen, uitgestrekte wijngaarden en dorre vlaktes vol olijfbomen. Het is een land van extremen, en terwijl de Hollandse luchten ook heel mooi kunnen zijn, voelde ik geen spijt toen ik ze voor een tijdje verruilde voor de strakblauwe hemel van Spanje.
Duizelingwekkend Ronda
Op mijn tekening zie je Ronda, een stad die letterlijk op de rand van een diepe afgrond balanceert. De kloof, ‘El Tajo’, splijt de stad in tweeën, alsof de aarde zelf het oude en nieuwe Ronda uit elkaar wilde trekken. Aan de ene kant ligt het historische centrum, met zijn smalle straatjes en Moorse invloeden, aan de andere kant het nieuwere deel van de stad. Heden en verleden worden verbonden door de Puente Nuevo, een massieve stenen brug die als een machtige reus 90 meter boven de bodem van de kloof uitkijkt.
In het midden van de brug bevindt zich een kleine, kille kamer. Ooit diende het als gevangenis en, volgens de verhalen, ook als martelkamer tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936 – 1939). Sommige gevangenen werden er opgesloten om later over de rand van de brug gegooid te worden, de diepte in, waar de kloof hen voor altijd opslokte. Het is een donker verhaal dat in schril contrast staat met de schoonheid van de omgeving.
Brug van Ronda: Mooi Uitzicht, Donker Verleden
Het uitzicht vanaf de Puente Nuevo is onmiskenbaar groots en de brug zelf lijkt steviger dan zijn voorganger die in 1743 in elkaar stortte, waarbij tientallen mensen het leven lieten. Deze “Nieuwe Brug” werd gebouwd tussen 1759 en 1793 en is gemaakt van kalksteen uit de omgeving, waardoor de brug lijkt op te gaan in het ruige landschap van de Serranía de Ronda.
Als je over de brug loopt, met de afgrond onder je, kun je beter niet al te veel nadenken over al die onfortuinlijke mensen die in 1743 met de ingestorte brug de diepte in verdwenen. Vanaf de brug heb je weliswaar een fenomenaal uitzicht over de kloof en het landschap daarachter, maar het diepe ravijn onder je kan ook best indrukwekkend – en nogal angstaanjagend – zijn.
Ruige Schoonheid
Ronda ligt als een stille wachter op 750 meter hoogte, boven de diepten van de Serranía de Ronda, een bergketen die zich uitstrekt over Andalusië. De kloof van El Tajo scheidt de stad in tweeën, maar biedt ook natuurlijke bescherming tegen indringers. Eeuwenlang hielden de bewoners vanuit deze hoogte hun omgeving nauwlettend in de gaten, met de kloof als hun verdedigingslinie. De steile wanden maakten het lastig voor vijanden om de stad te benaderen, terwijl de bewoners hun aanvallers van bovenaf konden zien naderen.
Toch was Ronda’s strategische ligging ook een reden waarom verschillende beschavingen hun oog op de stad lieten vallen. Kelten, Romeinen, en later de Moren vonden hier een plek om zich te vestigen, aangetrokken door de natuurlijke voordelen die de stad bood. Elk volk liet zijn eigen stempel achter, waardoor Ronda een stad is geworden die de sporen van verschillende culturen in zich draagt—van oude ruïnes tot Moorse architectuur tot Romeinse fundamenten
Lekker eten in Gastro-Bar MK
Stierengevechten uit de tijd van Goya
Maar Ronda is meer dan alleen een stad die herinneringen aan oude beschavingen en oorlogen met zich meedraagt. Het is ook een stad met een rijke traditie. Vooral tijdens de Feria de Pedro Romero lijkt het verleden tot leven te komen. De stierengevechten die tijdens deze feria worden gehouden, hoe controversieel ze tegenwoordig ook mogen zijn, vertegenwoordigen meer dan alleen een spannend schouwspel van kracht en behendigheid.
Deze stierengevechten bieden ook een inkijkje in de geschiedenis van Andalusië. De deelnemers, gekleed in de rijke, historische kostuums uit de tijd van Goya, stappen de Plaza de Toros de Ronda binnen en gaan de confrontatie aan met de toro bravo, een speciaal gefokte stier, beroemd om zijn kracht en vechtlust.
Lekker eten in Gastro-Bar MK
Tijdens onze rondleiding door Ronda kwamen we langs het gezellige eettentje ‘Gastro-Bar MK‘ waar we een uurtje later neerstreken voor een welverdiende lunch. We sloten ons bezoek af met een frisse salade, geroosterd brood met zalm en een rijke truffel- en olijventapenade. Een goed glas wijn erbij maakte het plaatje compleet—de perfecte afsluiting van een geslaagde middag.
Ronda is omringd door groene heuvels, bossen en rivieren. De omgeving is onderdeel van de Serranía de Ronda, een gebergte dat bekend staat om zijn diversiteit aan flora en fauna. De nabijgelegen Sierra de Grazalema, een natuurpark en UNESCO-biosfeerreservaat, is een van de regenachtigste gebieden van Spanje. Hierdoor heeft het een bijzonder groen landschap met eikenbossen en zeldzame planten zoals de Spaanse zilverspar (Abies pinsapo).
Toledo: Stad om in te verdwalen
Op deze tekening zie je -helemaal bovenaan- het Alcázar van Toledo. Dit bouwwerk ligt op het hoogste punt van de stad en heeft door de eeuwen heen verschillende functies gehad, van koninklijk paleis tot militaire academie. Tegenwoordig vind je er onder andere het Museo del Ejército (Legermuseum) waar de militaire geschiedenis van Spanje wordt getoond. Op de voorgrond zie je de brug over de Taag.
Toledo is geen stad om je doorheen te haasten. Het is een plaats die zich alleen onthult aan degenen die de tijd nemen om te verdwalen in de smalle steegjes, om onverwacht een verborgen pleintje te vinden, of om stil te staan bij het uitzicht over de Taag. En terwijl toeristen zich vaak afvragen waar ze precies zijn, bewegen de locals zich zonder moeite door de doolhofachtige binnenstad.
Toledo is met stip een van mijn favoriete Spaanse steden (net als Ronda en Sevilla), maar het is wel jammer dat auto’s hier nog steeds door de nauwe straten mogen rijden. Je moet geregeld opzij stappen voor een voertuig dat zich met moeite door de middeleeuwse stegen wringt. Het zijn momenten waarop je je afvraagt of de stad, die zo geworteld is in het verleden, zich soms niet te veel aan het heden heeft overgegeven.
Toledo is ook de stad van El Greco, de Griekse schilder die zijn naam onlosmakelijk met de stad verbonden heeft. Zijn beroemde schilderij, Zicht op Toledo, toont de stad als een dramatisch spel van licht en schaduw, met wolken die als inktvlekken boven de kronkelende gebouwen hangen. Het is een van de eerste landschappen in de kunstgeschiedenis waarin niet de topografie, maar de emotie van de kunstenaar centraal staat. Als je door de straten van Toledo loopt, is het makkelijk je voor te stellen hoe dit landschap El Greco inspireerde. Voor een dieper kijkje in zijn leven kun je het Museo del Greco bezoeken, verscholen in de Joodse wijk, waar de sfeer van de 16e eeuw nog steeds voelbaar is.
Toledo staat niet alleen bekend om zijn kunst, maar ook om zijn eeuwenoude traditie van wapensmeden. De zwaarden en messen die hier werden gemaakt, waren geliefd aan de Europese hoven. Zelfs nu nog kun je kleine werkplaatsen vinden waar ambachtslieden met dezelfde technieken werken als hun voorouders. Het geluid van hamers op staal weerklinkt door de smalle straten, als een herinnering aan de tijd dat Toledo beroemd was om zijn staalbewerking. Een bezoek aan zo’n atelier is meer dan alleen een souvenir kopen; het laat je zien hoe een eeuwenoude traditie vandaag de dag nog voortleeft.
Straatje dat uitkomt op de Plaza Doña Elvira, een plein in de Joodse wijk van Sevilla, ook wel bekend als de Barrio de Santa Cruz. Deze wijk was in de middeleeuwen het centrum van de Joodse gemeenschap van de stad. Het gebied is bekend om zijn smalle straatjes, witte huizen en binnenplaatsen, die typerend zijn voor deze buurt. De muren van deze huizen, vaak versierd met bloemen en planten, zorgen voor een verfrissende bries wanneer je door de straten dwaalt.
Sevilla: Stad van Mozaïek en Smalle Straatjes
Ook Sevilla is een stad waar je je met elke stap in het verleden waant. De mozaïeken, die je terugvindt in de paleizen en historische gebouwen, zijn meer dan alleen decoratie. Ze zijn een echo van de Moorse cultuur, een stille getuige van de tijd toen Al-Andalus een smeltkroes van religies en culturen was. De geometrische patronen op muren en fonteinen, vooral zichtbaar in monumenten zoals het Real Alcázar, spreken een taal zonder woorden, een poging om schoonheid te creëren zonder figuratieve kunst, zoals de islam voorschreef.
En dan is er de kathedraal, de grootste gotische kerk ter wereld (Catedral de Sevilla), waar het graf van Christoffel Columbus ligt. Of beter gezegd, waar een deel van hem ligt. Zoals de man over de oceanen reisde, zo maakten ook zijn overblijfselen hun eigen omzwervingen. Eerst werd hij begraven in Spanje en vervolgens werd hij naar de Nieuwe Wereld verscheept om uiteindelijk weer teruggebracht te worden naar Sevilla.
Het verhaal wil dat een deel van hem nog steeds in Santo Domingo rust, alsof zijn zwerftocht zelfs na de dood geen einde kende.
Waarom zie je zo veel smalle straatjes in de Spaanse steden?
Net als veel andere steden in Andalusië, is Sevilla niet alleen een stad van monumenten, maar ook van labyrintische wijken vol smalle, kronkelende straatjes. Deze zijn niet alleen charmant en fotogeniek, maar hebben ook een praktisch doel. Tijdens de hete zomers, wanneer de temperaturen gemakkelijk de 40 graden kunnen bereiken, bieden de smalle steegjes schaduw en koelte.
TIP: Wil je in Sevilla ook een hapje eten? Vlakbij de kathedraal vind je een gezellige straat met de naam ‘C. Mateo’s Gago‘ waar je terecht kunt in een van de vele pubs en restaurants.
De Alhambra: Moorse Pracht in Granada
De Alhambra is geen plek die zich zomaar aan je openbaart. Hoog boven de stad Granada, met uitzicht op de Sierra Nevada, lijkt het complex eerder een droom dan een bouwwerk. Gebouwd in de 13e en 14e eeuw, was het ooit het hart van het Nasridische koninkrijk. Hier, tussen de sierlijke bogen en mozaïeken, regeerden de laatste Moorse heersers, zich misschien al bewust van hun naderende ondergang. De paleizen, nu even fragiel als de macht die ze vertegenwoordigden, staan als getuigen van een verloren tijdperk.
Het complex is meer dan een verzameling stenen. De Alhambra bestaat uit vele lagen: het Alcazaba, de militaire vesting die als schild diende voor de koningen; de Nasridische paleizen, waar binnenhoven fluisteren van gesprekken die al lang vergeten zijn; en de Generalife, de zomerresidentie met haar weelderige tuinen.
Klooster, eerste schets
Na 1492, toen de christelijke koningen Granada veroverden, werd de Alhambra langzaam vergeten, een schim van wat het ooit was. Verval zette in, en alsof de geschiedenis nog een laatste klap moest uitdelen verwoestten Franse troepen delen van het fort tijdens de Napoleontische oorlogen. Pas in de 19e eeuw werd de Alhambra opnieuw ontdekt en trok vele kunstenaars en schrijvers aan, zoals Washington Irving. Deze Amerikaanse schrijver woonde een tijd in de verlaten paleizen, luisterde naar de verhalen die er rondspookten om uiteindelijk Tales of the Alhambra te schrijven.
Een van de verhalen die hij optekende, vertelt over een astroloog die in de Alhambra woonde. Deze meester in magie en alchemie verstopte zijn rijkdommen in een geheime kamer, beschermd door spreuken die alleen hij kende. Na zijn dood bleef de schat verborgen, een ongrijpbare belofte aan iedereen die het durfde te zoeken. Een jonge man vond een oud manuscript waarin de locatie werd onthuld. Gedreven door hebzucht probeerde hij de schat te vinden. Maar de kamer verdween in het niets, net als de man, opgeslokt door de oude muren van de Alhambra.
Toen wij de Alhambra bezochten, werden we 2,5 uur rondgeleid door deze stenen stad. Na afloop waren we vol van geschiedenis, maar met een lege maag. Dus doken we het eerste restaurant binnen dat we tegenkwamen: ‘Hotel América‘. Een schot in de roos, want het eten was goed en de sfeer ontspannen. Precies wat we nodig hadden.
Dit gebouw is de Parador de Granada, ook wel bekend als het klooster van San Francisco. Het maakt deel uit van het Alhambra-complex en ligt te midden van verschillende schilderachtige tuinen. Het oorspronkelijke klooster werd in de 15e eeuw gebouwd op de resten van een voormalige Nasridische paleisstructuur, na de verovering van Granada door de katholieke koningen Ferdinand en Isabella. Het is ook de plek waar de katholieke koningin Isabella kort werd begraven voordat haar stoffelijke resten naar de kathedraal van Granada werden overgebracht.
Vandaag de dag is het klooster omgebouwd tot een parador (een luxe hotel) vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de stad Granada en de omliggende bergen van de Sierra Nevada.
Poortje bij de Universiteit van Salamanca
Salamanca: Waar Oude Tradities en Jonge Energie Samenkomen
Salamanca is gelegen in het hart van de uitgestrekte vlaktes van Spanje en zodra je aankomt, begrijp je meteen waarom het een must-visit is, vooral voor iedereen die van geschiedenis en cultuur houdt.
Salamanca is niet alleen een stop op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela, maar ook de thuisbasis van een van de oudste universiteiten van Europa. Hier kun je door de eeuwenoude straten slenteren, met de geur van vers gezette koffie en even stoppen voor een pauze op Calle Meléndez, een levendige straat vol gezellige cafés en winkels (zie tekening).
De stad zelf straalt een soort rustige charme uit. Je begint natuurlijk op de Plaza Mayor, een van de mooiste pleinen in Spanje. Het is zo’n plek waar je neerploft, een espresso bestelt en gewoon de tijd vergeet. De gebouwen rondom het plein lijken in het gouden licht van Salamanca te gloeien. En dan hebben we het nog niet eens over de universiteit, waar je de legendarische kleine kikker op de gevel kunt zoeken (ja, het vinden ervan zou geluk brengen, dus kijk goed!).
Wat deze stad echt bijzonder maakt, is de combinatie van die intellectuele vibe, dankzij de universiteit, en de spirituele energie van de pelgrimsroute. De kathedralen zijn adembenemend (sorry, niet lyrisch worden… ze zijn gewoon heel indrukwekkend), en je kunt je bijna voorstellen hoe pelgrims hier vroeger even op adem kwamen voordat ze hun reis voortzetten naar Santiago.
Proeven van Jamón Ibérico in Salamanca
Op de tekening zie je de Calle Meléndez in Salamanca, een gezellige straat in het historische centrum van de stad. Deze straat is een van de belangrijkste toegangswegen naar het beroemde Plaza Mayor, het hart van het sociale leven in Salamanca. Zowel overdag als ’s avonds is deze straat gevuld met locals en toeristen die genieten van de sfeer en de vele cafés, restaurants en winkels.
Jamón Ibérico: in Salamanca kom je vaak reclames en winkels tegen die deze delicatesse aanbieden.
Calle Meléndez voert je langs enkele van de beste eetgelegenheden van de stad, waar je typische Spaanse gerechten kunt proeven. De sfeer is ongedwongen en dus ideaal om even te pauzeren tijdens je verkenningstocht door de stad. Na een ochtend wandelen door de smalle straatjes en het bezoeken van bezienswaardigheden zoals de Universiteit van Salamanca en de kathedralen, komt er gegarandeerd een moment dat je iets wilt proeven van de lokale keuken.
En dat kan, want Salamanca is beroemd om haar jamón ibérico, vooral die uit de nabijgelegen regio Guijuelo. In dit gebied worden de zwarte Iberische varkens traditioneel gevoed met eikels, wat hun vlees een unieke, verfijnde smaak geeft. Het klimaat en de traditionele rijpingsprocessen maken de ham van Guijuelo een van de meest gewaardeerde producten in Spanje. De jamón ibérico uit Salamanca wordt vaak geserveerd in de vele tapasbars en jamonerías langs Calle Meléndez en is een must-try voor elke vleesliefhebber.
Of je nu neerstrijkt voor een ontspannen lunch of geniet van een tapa-avond met vrienden, een bordje jamón ibérico hoort er zeker bij. De intense, nootachtige smaak van de ham, gecombineerd met een goed glas wijn, maakt elke maaltijd in Salamanca een culinaire ervaring om niet te vergeten.
Calle Meléndez in Salamanca
Een Roodborstje in Santiago de Compostela
Op mijn tekening zie je de Church of San Fructuoso, een kleine, vaak over het hoofd geziene kerk in Santiago de Compostela. Ik heb er een klein roodborstje bij getekend dat je nieuwsgierig aankijkt. Toen ik een klein meisje was, vertelde mijn Bompa over Christus aan het kruis. Een roodborstje probeerde een doorn uit zijn kroon te trekken, om zijn lijden te verzachten. Daarbij viel een druppel bloed op de borst van dit dappere vogeltje die nooit meer zou verdwijnen. Deze rode vlek wordt sindsdien gezien als een symbool van moed en mededogen.
Op pelgrimstocht naar Santiago de Compostela
Santiago de Compostela is een stad van eindes en van nieuwe beginnen, het ultieme doel voor de vele pelgrims die hun weg volgen over de Camino de Santiago. In de mistige ochtenduren kun je ze zien naderen, met stoffige schoenen en vermoeide, maar vastberaden blikken. Ze verzamelen zich rond de imposante barokke kathedraal waarin het graf van de apostel Santiago zou rusten.
Deze pelgrimstocht heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot de 9e eeuw. Volgens de legende ontdekte een herder, geleid door mysterieuze lichten, het graf van de apostel Santiago in een veld in Noord-Spanje. En al snel werd de plek een belangrijk pelgrimsoord, naast Rome en Jeruzalem.
Kathedraal van Burgos
Langs de Camino ontstonden steden zoals Burgos, waar pelgrims in de schaduw van de imposante gotische kathedraal even konden uitrusten van de uitgestrekte Castiliaanse hoogvlakten. Burgos werd een natuurlijke tussenstop waar reizigers elkaar ontmoetten, hun ervaringen deelden en weer op krachten kwamen voor de volgende etappe.
De tocht was in de vroege tijden niet zonder risico. Pelgrims trotseerden rovers, barre omstandigheden en de dreiging van ziektes. Toch werd de reis voortgezet, gedreven door een diep geloof en de belofte van vergeving die hen aan het graf van Santiago wachtte.
Na de Reformatie en de Verlichting verminderde de belangstelling, maar in de 20e eeuw beleefde de Camino een heropleving. Tegenwoordig lopen duizenden mensen de route om uiteenlopende redenen. Sommigen zoeken spirituele betekenis, anderen willen simpelweg de verbinding voelen met het landschap, de geschiedenis en de mensen die hen voorgingen.
Segovia: Van Romeins Aquaduct tot Koninklijk Kasteel
Segovia is een relatief kleine stad die bekend staat om zijn rijke architectonische en culturele erfgoed. Het is een plek waar de geschiedenis zichtbaar is in elke straat en elk monument, van het Romeinse aquaduct tot het middeleeuwse Alcázar-kasteel.
Het Romeinse Aquaduct: Een Wonder van Ingenieurskunst
Eerste tekening van het Romeinse aquaduct in Segovia
Een van de meest iconische bezienswaardigheden van Segovia is het Romeinse aquaduct, dat als een stenen reus door de stad slingert. Dit indrukwekkende bouwwerk, gebouwd in de 1e of 2e eeuw, diende eeuwenlang om water van de naburige rivier Frío naar de stad te transporteren. Het aquaduct heeft 167 bogen en is op het hoogste punt 30 meter hoog. Wat het nog indrukwekkender maakt, is dat het geheel zonder mortel is gebouwd; de stenen passen perfect op elkaar en houden elkaar in balans.
Het Alcázar: Kasteel uit een Sprookje
Kathedraal van Segovia
Een ander hoogtepunt van Segovia is het Alcázar, een middeleeuws kasteel dat op een rots boven de stad uittorent. Met zijn spitse torens en kantelen lijkt het zo uit een sprookje te komen. Sterker nog, men zegt dat dit kasteel Walt Disney heeft geïnspireerd bij het ontwerpen van het kasteel van Assepoester. Het Alcázar heeft een lange en rijke geschiedenis: het was ooit een koninklijke residentie, een gevangenis en later een militaire academie. Tegenwoordig kun je het kasteel bezoeken en genieten van het prachtige uitzicht over de stad en het omliggende landschap.
De Kathedraal van Segovia: Laatgotische Pracht
Een andere blikvanger is de kathedraal van Segovia.. Deze laatgotische kathedraal, gebouwd in de 16e eeuw, wordt vaak de “Dame van de Kathedralen” genoemd vanwege haar elegante en slanke uitstraling. De kerk staat op het hoogste punt van de stad en heeft mooie glas-in-loodramen, een rijk gedecoreerd interieur en een 88 meter hoge klokkentoren, die je kunt beklimmen voor een prachtig uitzicht over Segovia en de omgeving.
Córdoba: Een Architecturaal Duel van Culturen
Zo’n tien eeuwen geleden was Córdoba een van de meest vooruitstrevende steden ter wereld, een smeltkroes van kunst, wetenschap en cultuur waar christenen, joden en moslims vreedzaam samenleefden. Het was een tijd waarin de stad meer dan 300.000 inwoners had en beroemd was om zijn bibliotheken, universiteiten en wetenschappers.
Foto van het foldertje dat wij kregen tijdens ons bezoek in de Mezquita-Catedral.
Net als Maastricht heeft Córdoba een Romeinse brug die de Guadalquivir-rivier overspant. Deze brug is langer en robuuster dan de St. Servaasbrug, en verbindt met zijn zestien bogen de oude stad met de overkant, waar ooit de Romeinse buitenwijken lagen.
Mezquita-Catedral
Wat ik erg indrukwekkend vond, was de Mezquita-Catedral. Oorspronkelijk was dit een van de grootste en mooiste moskeeën ter wereld. Toen de christenen de stad veroverden in 1236, besloten ze de moskee niet af te breken. In plaats daarvan bouwden ze een kathedraal in het hart van de moskee, waardoor een architecturaal wonder ontstond waar islamitische en christelijke kunst ogenschijnlijk harmonieus samenkomen.
Dat lijkt een gebaar van respect, maar eigenlijk wilden de christenen vooral hun eigen religie boven de Moorse heerschappij verheffen door het gebouw letterlijk en figuurlijk hoger te maken. Ook vandaag de dag blijft het een beladen plek: de islamitische gemeenschap mag er nog steeds niet bidden.
Even lekker nagenieten van een mooie rondleiding in restaurant Ordoñez Taberna y Vinoteca
Sprookjesachtige belevenis
Toch is een bezoek aan de kathedraal een magische belevenis. Je wandelt eerst door een eindeloos lijkend woud van hoefijzerbogen, allemaal in rood en wit gestreept marmer, en plotseling sta je midden in een barokke kathedraalruimte vol altaarstukken, schilderijen en beelden. Het is bijna alsof je door verschillende tijdperken reist in één gebouw.
Lekker eten in restaurant Ordoñez Taberna y Vinoteca
Tijdens onze rondleiding in Córdoba viel ons oog op Ordoñez Taberna y Vinoteca, een gezellig restaurant in de oude stad dat een uitgebreid menu biedt met typische Spaanse gerechten. Later streken we neer op het terras voor een heerlijke maaltijd. Ik koos voor een tomatensalade met tonijn die er op het eerste gezicht eenvoudig uitzag, maar de smaak was verrassend dankzij de heerlijke dressing. Een fijne plek om even bij te komen en te genieten van de sfeer van Córdoba!
Hieronder:
Tekening van een pleintje in Córdoba -van schets tot uitwerking.
Klik op de video als je dit wel wil zien. 
Córdoba is een stad van contrasten en harmonie: van de smalle, schaduwrijke straatjes van de Judería tot de gezellige pleinen waar je kunt genieten van een glas lokale Montilla-wijn. Overal vind je sporen van het rijke verleden en de multiculturele erfenis die deze stad tot een ware parel van Andalusië maakt.
Portugal
Vanaf deze straat ‘de Rua Visconde da Luz’ leiden een paar straatjes omhoog naar de Universiteit van Coimbra. De universiteit is gesticht in 1290 en is daarmee een van de oudste universiteiten ter wereld.
Kleurrijk en muzikaal Coimbra
Deze tekening toont de Rua Visconde da Luz, vlak bij het kruispunt met Rua Ferreira Borges, midden in het historische hart van Coimbra. Een stad die, al was het kort, ooit de hoofdstad van Portugal was (1131-1255). De smalle, steile straatjes met hun kleurrijke gevels en karakteristieke Portugese azulejos geven het centrum een uitnodigende sfeer.
Wat Coimbra -naast de Universiteit van Coimbra– bijzonder maakt, is de “Fado de Coimbra“, een eigen variant van de Portugese fado. Hier klinkt de muziek anders: ’s avonds vullen de melancholische liederen van mannelijke studenten, gehuld in hun traditionele zwarte capes, de smalle straten. Hun gezangen vertellen verhalen over de studententijd, over verloren liefdes en het leven in deze oude stad.
Toen wij er in 2022 waren, konden we een optreden bijwonen. Het was mooi om even deel uit te mogen maken van een traditie die al generaties lang in Coimbra voortleeft.
Porto: Stad als een kabbelende rivier
Porto is geen stad die je overrompelt. Ze sluipt langzaam in je bewustzijn, net als de zachte kronkels van de Douro-rivier die de stad doorkruist. Vanaf de eerste stap in Ribeira, met haar smalle straatjes en kleurrijke gevels, lijkt de stad minder een plek en meer een herinnering. Dit is geen stad van haast, maar van geduld—alsof Porto zich nooit druk heeft gemaakt om de moderne tijd.
Dit is géén tekening van mijn hand, maar een historisch etiket dat ooit prijkte op een van de portwijnen van wijnhuis Casa Ferreirinha. Wij bezochten het wijnhuis, dat groot werd onder leiding van Dona Antónia Ferreira, voor een rondleiding en proeverij.
In Vila Nova de Gaia vind je de porthuizen. Hier rijpt de geschiedenis, gebotteld in diepe kelders, waar de geur van eikenhout en oude vaten je terugvoert naar tijden van koloniale glorie en ontdekkingsreizen. In de oude straten van Porto vertellen azulejos, de blauwe tegels die de gebouwen sieren, verhalen over koningen, veldslagen, en vissers. Maar de mensen in de cafés en op de pleinen leven hier niet voor de grootsheid van dit verleden, het zijn de kleine dingen die blijven hangen: de geur van verse vis van de marktkramen, het geroezemoes van toeristen dat opstijgt van de terrassen, het gevoel dat de dag zich hier traag ontvouwt, alsof tijd minder haast heeft dan elders.
Ware ziel van reizen
Porto is niet groot en niet luid, toch vindt ze haar grootsheid juist in die eenvoud. Hier, in deze hoek van de wereld, lijkt de tijd te vertragen. Je merkt dat het niet de monumenten zijn die het geheugen vormen, maar de momenten—de smaken, de geuren, de stemmen die weerklinken in steegjes en pleinen. Misschien is dit de ware ziel van reizen: niet het vastleggen van de grote gebouwen of het afvinken van bezienswaardigheden, maar het opnemen van de indrukken die blijven hangen.
In de schaduw van een boom aan de waterkant zag ik deze jonge mensen, achteloos uitgestrekt op het gras. Hier, op deze oever, lijkt de tijd stil te staan. Hun houding weerspiegelt het ritme van de dag: ontspannen, moeiteloos, zonder haast. Wat hen bezig houdt, is niet zichtbaar. Misschien denken ze aan de toekomst, of juist aan niets. De huizen van Porto, gehuld in zachte pasteltinten, kijken als zwijgende getuigen toe.
Een zonnige middag op Rua Augusta, in het hart van Lissabon. In deze typische Portugese straat met haar blauwe en witte mozaïeken blijven mensen even staan om etalages te bekijken of simpelweg van de zon te genieten. Een Piaggio Ape, het kleine driewielige voertuig dat je vaak ziet in de smalle straten van Zuid-Europese steden, baant zich een weg door de straat.
Lissabon: De Stad van het Intense Licht
Net als Porto ontleent Lissabon haar identiteit aan de Atlantische Oceaan, maar waar Porto een kalme, gemoedelijke sfeer heeft, is Lissabon levendiger. De stad staat bekend om het heldere licht dat weerkaatst wordt door de Taag en de glanzende Portugese tegels van de stad. Dit licht, gevangen in de reflecties van de rivier en de blauwe azulejos, geeft de stad een bijzondere helderheid die schrijvers als Fernando Pessoa en José Saramago inspireerde. Zij beschreven hoe het licht van Lissabon een bijna dromerige, poëtische gloed over de straten legt, die nergens anders zo intens voelt.
Rua Augusta, schetsfase.
Lissabon is ook een stad die zich heeft herbouwd na de grote aardbeving van 1755, die grote delen van de stad in puin legde. De wederopbouw bracht de strakke lijnen en brede lanen van de Baixa-wijk met zich mee, waar Rua Augusta -die je op de tekening ziet- vandaag de dag nog steeds het levendige hart vormt.
Rua Augusta is een van de belangrijkste straten in de Baixa-wijk van Lissabon. Deze brede voetgangersstraat verbindt de Arco da Rua Augusta met het Praça do Comércio, een groot plein aan de rivier de Taag. Langs de straat vind je winkels, cafés en restaurants die zowel locals als toeristen trekken.
Wat opvalt aan Rua Augusta is de calçada portuguesa, de typisch Portugese bestrating met haar prachtige mozaïekpatronen. Meestal zijn ze zwart-wit, maar zoals je op mijn tekening ziet, zijn er soms ook blauwe accenten die het patroon wat vrolijker en speelser maken.
Een hapje eten?
Tijdens ons te korte bezoek aan Lissabon hadden we helaas weinig tijd om de stad uitgebreid te verkennen. Op goed geluk streken we neer bij Tasca do Elevador, vlakbij de beroemde gietijzeren lift Elevador de Santa Justa. Zonder al te veel verwachtingen bestelden we een groot bord spaghetti en paella. De maaltijd was eenvoudig, maar lekker. De locatie maakte het extra leuk: midden in de levendigheid van Lissabon.
Over Karen Nijst
Als webontwikkelaar & copywriter (Kahlo Websites Hapert) zit ik veel achter de computer. Maar tijdens de vrije uurtjes teken en schrijf ik ook heel graag. De laatste jaren werk ik steeds vaker op de IPAD Pro.
Mijn creatieve reis begint begint vaak door gewoon mijn fantasie te gebruiken, maar soms vindt het ook zijn oorsprong in foto's die ik met mijn iPhone heb genomen. Het is nooit de bedoeling om deze simpelweg te kopiëren, maar eerder om een geheel eigen creatie te maken, al zoekend naar het juiste kleurenpalet en een harmonieuze compositie. Ik combineer graag verschillende elementen tot een nieuw geheel.
Inmiddels vind je me ook op Getekend Maastricht en zijn verschillende werken te bestellen op karennijst.werkaandemuur.nl/nl. Eind 2022 heb ik de webwinkel kunstopmaatshop.nl gelanceerd waar je ook werk van anderen kunt vinden. En misschien zie ik je ook op Instagram?
0 reacties