10 jaar geleden maakte ik een olieverfportret van Nanita’s veel te jong overleden man Fons.
Ik vond dat wel een beetje moeilijk. Emotioneel, maar ook omdat ik alleen een pasfoto kreeg. Daar moest ik het mee doen.
Gelukkig waren de spelregels voor een ‘goede’ pasfoto destijds niet zo streng, dus zag ik de warme man in een verder vrij saaie foto.
Een van de grootste -en tegelijkertijd verdrietigste- complimenten die ik waarschijnlijk nooit meer zal krijgen was de reactie van Nanita’s dochter, op het moment dat ik het schilderij overhandigde..
Er was één moment van herkenning en daarna kwamen de tranen …
Ik word er nog steeds een beetje emotioneel van.
Inmiddels (2018) is Nanita verhuisd, en zij wilde graag een ander schilderij van mijn hand.
Ik vond dat wel een beetje moeilijk omdat ik de laatste jaren niet meer echt schilder. Ik teken liever.
En uiteraard kun je mijn tekeningen ook printen op doek. Maar Nanita’s oog viel op een ouder werk van mij. Ik noem het gemakshalve ‘Adam and Eve á la Lempicka en Klimt’
Ofwel een olieverfschilderij -naar eigen interpretatie- dat ik ooit maakte omdat ik de schilderstijl wilde bestuderen van beide grootmeesters!
Enfin .. Het werk misstaat niet volgens mij?
-
- Adam en Eva á la Lempicka en Klimt
-
- Olieverfschilderijen
-
- Olieverfschilderij
