Tsaarlijk gekrabbel

Toen het Stadhuis Maastricht in 1664 werd geopend, was er geen geld meer voor de toren. Die werd pas twintig jaar later gebouwd en viel naar gezegd wordt, behoorlijk in de smaak van tsaar Peter de Grote. Hij bracht in 1717 een bezoek aan Maastricht vanwege de –destijds- moderne vestingwerken waarin hij bijzonder geïnteresseerd was.

Bijzonder is dat later -18e eeuw- in het Troitse-Sergiev klooster nabij Moskou de zogenaamde ‘Eendentoren’ verrees, die grote gelijkenis vertoont met de stadhuistoren.

Toeval? Of het betere jatwerk?
Op internet zwerft het volgende verhaal:
Tijdens zijn bezoek kreeg Peter de Grote een prentenboek aangeboden waarin veel prenten van het Stadhuis waren afgebeeld. De tsaar had echter weinig zin om het dikke boek mee te slepen op zijn terugreis en scheurde er twee prenten uit waarvan er één een prent was van de toren van het Stadhuis. Deze prent zou later als blauwdruk zijn gebruikt voor de zogenaamde ‘Eendentoren’.

Bovenstaande anekdote is onwaarschijnlijk en mag naar het land der fabels verwezen worden.
Maar het is niet onmogelijk dat de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en het tsarenrijk elkaar beïnvloed hebben. Het klooster is weliswaar al in de 15e eeuw gebouwd, maar de ‘Eendentoren’ is een nakomertje. Hoe het precies zit, zal ik wel nooit te weten komen.